در همه این مدتی که جناب آقای روحانی رئیس جمهور بود و است، بعضی وقتها این آرزو را می کردم که کاش این رئیس جمهور را نداشتیم و رئیس جمهوری شجاع، اسلام شناس و ولایتمدارتر از ایشان توسط مردم انتخاب می شد اما شاید هیچ وقت به اندازه امروز این حرف را باور نداشتم. از وقتی مخالفت صریح ایشان با صحبت های روشنگرانه و مفید رهبر معظم انقلاب(مد ظله العالی) را درباره آموزش زبان انگلیسی شنیدم و بعد هم خواندم، مدام با خودم می گویم چرا رئیس جمهور ما باید تا این اندازه کم فکر و عاقبت نیندیش باشد. دفاع از زبان ملی و تمام زبان های علمی روز دنیا حرف نادرست و کم اهمیتی نیست آن هم در این زمان که فرهنگ غرب اصرار دارد سیطره ی نفوذش را بر تمام دنیا بیندازد و همه شئونات زندگی مردم، حتی آرمان ها و دینشان را به نفع خود تغییر دهد و حال جناب آقای روحانی در کمال ساده انگاری و شاید هم غربزدگی خواسته ی آنها را با زبانی دیگر مطرح می کند.
هر چند این اولین باری نیست که جناب آقای روحانی حرفهایی مخالف سخنان رهبر ایراد می کند و اینطور که پیش می رود، آخرین بار هم نخواهد بود ولیکن باید از خود بپرسیم که چه هدفی پشت این حرفها، حرمت شکنی ها و تناقض گویی ها نهفته است؟! آیا ایشان می داند که با امثال این سخنان رسانه های بیگانه و دشمن را خوشنود کرده و یا دقیقاً همین را می خواهد؟ رئیس جمهوری که در ماجرایی مثل برجام، با اهدای سکه، به صدا در آوردن زنگ برجام و نوشتن از برجام، دانش آموزان را -که بسیاری از آنها اصولاً نمی دانند سیاست چیست و چه بازی هایی پشت پرده وجود دارد- وارد سیاست می کند و هر طور شده می خواهد تنها و مهم ترین عملکرد چندین ساله خود و همفکرانش را به عنوان یک شاهکار ملی معرفی کند، امروز اینچنین زبان آنها می شود و یادگیری زبان انگلیسی را خواسته دانش آموزان می داند!
اینکه تا کی قرار است جناب آقای رئیس جمهور زبان کودکانمان شود و از این طریق خواسته های خود را دنبال کند، جای تأمل است ولیکن در حال حاضر ظاهراً واقعیت چیز دیگری را نشان می دهد. اینکه اصولاً آنچنان که شاهدیم بسیاری از دانش آموزان ما رغبتی به یادگیری ندارند چه یادگیری زبان انگلیسی و چه هر زبان دیگری! برایش هم فرقی نخواهد کرد که ما از ابتدا به عنوان مثال به او انگلیسی یاد بدهیم و یا فرانسوی! الان اگر در مدارس ما زبان دیگری به جز انگلیسی تدریس می شد قطعاً حداقل همان دانش آموزان علاقه مند، به یادگیری آن نیز تمایل داشتند.
محض اطلاع آقای روحانی! اگر بنا باشد اختیار را به دست کودکان بدهیم خواسته قلبی بسیاری از آنها این است که نیمی یا بیشتر از نیمی از سال تحصیلی را استراحت کرده و بازی کنند تا اینکه به مدرسه بروند و درس بخوانند- که این مسئله هم احتمالاً تا حدودی به نقطه ضعف سیستم آموزشی ما برمی گردد؛ البته علاقه زیادی به بازی های کامپیوتری، پرسه زدن در اینترنت، چت کردن و موبایل و شبکه های مجازی دارند که در این مورد هم آموزش صحیح استفاده از فناوری های روز را ندیده اند و از آنجا که کسی به فکر ملی کردن فضای مجازی آنچنان که باید نیست، قطعاً آسیب های بی شماری را در تربیت نسل آینده به همراه خوهد داشت کما اینکه امروز هم شاهد آن هستیم؛ چیپس و پفک و نوشابه را به خوراکی های مفید ترجیح می دهند و حتی از اینکه نزد دکتر بروند تا معاینه شوند خوششان نمی آید! و ...
حداقل انتظاری که از یک رئیس جمهور می رود این است که بفهمد و بداند، همه جا بنا نیست و نباید مطابق میل و ذائقه ی کودک عمل کرد؛ به ویژه وقتی پای تربیت او در میان باشد؛ بماند که در کشور ما قضیه بسیار فرق می کند. در این کشور شیعی ما بناست شاهد تربیت سربازان و یاوران حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) باشیم. خیلی خوب است که حداقل در حق کودکانمان لطف کنیم و آنها را وارد سیاست بازی های خودمان نکینم. ما معتقدیم که امام خامنه ای(مدظله العالی) نائب امام زمان(علیه السلام) است و مجری احکام اسلام و دستورات دین و البته اسلام شناسی فقیه که برتری اسلام را باور دارد و زبونی و ذلت را برای مسلمانان نمی خواهد؛ کاش آقای روحانی هم این را می فهمید و کاش بفهمد که آخوند باید روحانی باشد و اسلام و عزت جامعه ی اسلامی را بخواهد نه اینکه چشمش به دنبال حرف و خواسته بیگانگان باشد و خواسته یا ناخواسته سبب نفوذ بیگانگان به کشور شود. کاش دفاع از حقوق اسلام، ولایت فقیه و امت مسلمان را هم در درس های حقوقش می خواند؛ کاش حداقل لباس روحانیت را بر تن نمی داشت- شاید اینگونه برای آخرتش هم بهتر بود- و به راستی کاش ما این رئیس جمهور را نداشتیم!
