امسال علاوه بر اینکه در بیست و ششمین سالگرد رحلت معمار کبیر انقلاب اسلامی، شاهد حضور گسترده و پر شور مردم از سراسر نقاط کشور در جوار مرقد نورانی آن حضرت بودیم، شاهد تغییراتی چشمگیر در معماری حرم نیز بودیم. تغییرات عمده ای که سادگی قبلی را به کلی از یادها می برد و انسان با دیدنش با خود می اندیشید که چرا تا این حد تجمل؟! مگر ارزش انسان ها به شکوه ظاهری مرقدشان است! نکند عده ای خواسته اند با این کار به خیال خود، عظمت صاحب حرم را نشان دهند! اما مگر شناساندن امام ما به چند تکه سنگ و یا طلا بستگی دارد؟! مگر حتی با هزاران بنای اینچنینی می توان عظمت حقیقی او را به کسی شناساند؟
جای سئوال است که چرا از طرف دولتمردان که در این دوره بسیار خود را اعتدال طلب معرفی می کنند، هیچگونه اعتراضی به نحوه ی ساخت و ساز حرم امام خمینی(ره) و اختصاص هزینه هنگفت به آن نشد؟! بنایی که امروز شاهدش هستیم، قیمت مادی اش بیش از آن چیزی است که تنها توسط تولیت حرم و با کمک های مردمی ساخته شده باشد و همچنان که مسئولین امر اذعان کرده اند، بخش عمده ای از هزینه آن از بیت المال تأمین شده است. یعنی از مال همه مردم و از جمله آن مستضعفانی که امام خمینی(ره)، همواره به یادشان بود و خود را خادم آنان می دانست و زندگی خصوصی خودش نیز سرشار از سادگی و همسانی با سبک زندگی همان ها بود -همان چیزی که متأسفانه در زندگی بسیاری از دولتمردان کنونی دیده نمی شود-
آیا با اینگونه توجه به مرقد امام، بدون اینکه به نحوه ی زندگی و خواسته ی ایشان توجه شود، مصداق همان ها نمی شویم که بخواهیم امام را تنها اکرام و تجلیل کنیم، در حالی که در عمل از آرمان های امام و انقلاب فاصله گرفته ایم؟
حرم امام خمینی(ره) نیاز به مرمت و توسعه و توجه مسئولین داشت، اما نه به این اندازه؛ که معنویت حرم کم شود و حواس ها، بیش از توجه به صاحبِ حرم، معطوف به معماری آن شود. افراط در مصرف بیت المالی که چند روز پیش بسیاری از مردم مستضعف ما از بخش اندکی از آن محروم شدند- قطع یارانه های بنزین- آن هم در زمانی که دولت همواره مدعی است که خزانه خالی است، جای بسی تعجب است؟
و چه هوشمندانه و پر مفهوم است عملکرد بزرگ مردی که امام شناسترین است و رهروترین؛ آنجا که روی فرش های گرانبهای حرم، زیلوهای ساده ی حسینیه امام خمینی پهن می شود؛ و این حتماً حامل پیامهای ارزنده و مهمی است برای همگان و بویژه دولتمردان؛ البته اگر بفهمند و بخواهند که بفهمند...
