محرم و صفر که تمام می شود، عده ای گمان می کنند که برخی از ملاحظات را می توانند کنار بگذارند و به عنوان مثال خیلی راحت و مشتاق به سراغ انواع موسیقی های خلاف شرع یا مجالس گناه می روند. از منظر ایشان، با اتمام ماه صفر دوران عمل به برخی از احکام دین هم به پایان می رسد. غافل از اینکه تازه بعد از این ایام بایستی آموزه های مراسم عزاداری حضرت سیِدالشهدا(علیه السلام) در متن زندگی شان وارد شود و با فرارسیدن ماه ربیع، جوانه های وجودی ایشان هم شکوفه بزند و کم کم ثمر دهد.
به راستی مگر می شود دو ماه عزادار بهترین انسانهای عالم باشی و متوجه هدف و آرمان ایشان نشده باشی؟! مگر ممکن است دوماه، باران معارف دین و سبک زندگی حسینی بر کسی ببارد و زندگی او رنگ و بوی امام حسین(علیه السلام) و یارانش را نگرفته باشد؟! مگر ما نبودیم که در پاسخ به ندای "هل من ناصر ینصرنی"ِ امام عشق، گریستیم و آرزو کردیم که خداوند متعال ناممان را در زُمره ی اعوان و انصار حضرت بنویسد؟! مگر امام همه ی هستی اش را برای هدایت ما به میدان نیاورد و از همه چیزش نگذشت؟! به راستی چگونه است که ما گاهی از اوقات برای احیای دین خدا و اجرای احکام الهی حاضر نیستیم حتی از گناهان بگذریم؟! گناهانی که بیشتر و قبل از هر چیز آتش آن دامن خودمان را می گیرد و ما را از اهل بیت(علیهم السلام) دور می کند.نکند با برخی از سهل انگاری هایمان مصداق همان ها شویم که امام در مورد ایشان فرمود: اِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ یَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ؛به راستى که مردم بنده دنیا هستند و دین لقلقه ی زبان آنهاست، تا جایى که دین وسیله ی زندگى آنهاست، دین دارند و چون در معرض امتحان قرار گیرند، دینداران کم مى شوند.
حرمت نگه داشتن در ماه محرم و صفر بسیار عمل پسندیده ای است، اما کاش همیشه امامانمان را حاضر و ناظر ببینیم و گناه نکردن را محدود به این دو ماه نکنیم. همان گونه که حقیقت امر همین است و عالم محضر خدا و اولیای الهی ست. یادمان باشد، ندای "هل من ناصر ینصرنی"ِ امام منتظرمان، سال هاست که طنین انداز شده است و برای شنیدن آن و ادای حقش، بایستی خیلی بیشتر از این ها خود را آماده کنیم. "حسینی شدن" توفیقی لست عظیم که نصیب همگان نمی شود، پس آن را قدر بدانیم و مهم تر و باارزش تر از آن "حسینی ماندن" است که آن هم بدون مجاهدت و دوری از گناهان و خواهش های نفسانی حاصل نمی شود.
