مگر می شود محمد(ص) را دوست نداشت؟ مگر ما در عالم چند نفر داریم که رحمت برای همه ی عالمیان باشند؟ چه کسی به جز او توانایی ابلاغ کامل ترین دین خدا را داشت؟ خداوند متعال به جز او توسط چه کسی می خواست مکارم اخلاق را تمام کند؟ مگر می شود ادعای علم آموزی و علم دوستی داشت و به او که "شهر علم" است، عشق نورزید؟ سینه ی چه کسی جز سینه ی او شایستگی و ظرفیت دریافت آیات قرآن کریم را دارد؟ به جز او چه کسی شایسته ی دریافت سلام همه ی مؤمنین از اول تا خاتم را دارست؛‌آنجا که هر روز در پایان نمازهای مان به او سلام می دهیم و بر او و آلش صلوات می فرستیم. 

خداوند متعال را شاکریم که دینی داریم که الگوی حسنه ی آن رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) است و اینکه خوب می دانیم همه ی ما و همه ی هستی طفیل وجود محمد(ص) و آل اوست. به راستی چه افتخاری بالاتر از این که پیامبر ما محمدمصطفی(ص) است؛

اگر دشمنان دشمن ترین دشمنی هایشان را با پیامبر اعظم ما نکنند جای بسی تعجب و سئوال است؛ مگر آنها می توانند نسبت به محمد(ص) و آموزه های دین او آنجا که خداوند منان از او و پیروانش می خواهد که اشدّاء‌ علی الکفّار و رُحماء بینهم باشند بی تفاوت باشند؟ آن هم دینی که روز به روز پیروانش بیشتر می شود.

گویی خداوند متعال می خواهد پیامبر دردانه و یکی یک دانه اش را هر روز بیشتر از قبل به جهانیان معرفی کند؛ اصلاً خودش وعده داده که زمین را صالحان به ارث خواهند برد؛ و "صالحان" چه کسانی خواهند بود جز پیروان و عاشقان راستین حضرت محمد(ص)؛‌ محمدی که جهانیان را به خداباوری، عدالت، راستی، مهرورزی و علم دعوت می کند.  

جای آن دارد که به دشمن بگوییم از عصبانیتی که نسبت به دین ما و پیامبرش داری، بمیر؛‌ با این عصبانیت ها هر روز انشاءالله خیل عظیمی ترغیب خواهند شد تا محمد(ص) و آلش را بیشتر بشناسند؛‌ استقبال از نامه ی رهبر عزیز و فرزانه ی مان نیز گواه همین ادعاست.

اللهم صل عی محمد و آل محمد و عجل فرجهم