وقتی در چنین روزهایی متعجب و متحیر از نرخ های تصاعدی مجبور به پرسش از فروشنده هستی که چرا؟ و در پاسخ معمولاً می شنوی که خریدِ جدید است، قیمت دلار بالا رفته و یا مانند خیلی چیزهای دیگر دچار تورم شده و... با خود می گویی چطور است که قیمت اجناس ظرف 2، 3 سال گذشته چند برابر -حداقل دو برابر- شده در حالی که حقوق کارگران و کارمندان ما در بهترین حالتش هر سال 20 درصد اضافه شده است؛ آن هم در شرایطی که با هر اضافه شدنی، زودتر و بیشتر قیمت اجناس بالا می رود. و اینجاست که با خود می اندیشی که به راستی چه مردم نجیبی داریم که در برابر این گرانی ها چیزی نمی گویند و گرانی های بی حساب و کتاب را تحمل می کنند و اکثر قریب به اتفاقشان حاضرند به خاطر دفاع از ارزش ها و مملکتشان با افزایش قیمت ها هم کنار بیایند؛- هرچند اگر تدابیر بهتری اندیشیده شود و نصف اندازه ای که دولتمردانمان به فکر رفع تحریم ها هستند و برای آن وقت گذاشته اند، -که با وجود دشمنان قسم خورده ی ما، این تلاش ها به آب در هاون کوفتنی بیشتر نمی ماند- به فکر اقتصاد مقاومتی بودند و در رابطه با آن وارد عمل می شدند، حتماً الان وضعیت بهتر از این بود-  

اما این روزها مسئله ی تأمل و تعجب برانگیز این است که آقای رئیس جمهور با اینکه قدرت خرید مردم بسیار کاهش یافته و مردم از نزدیک شاهد افزایش قیمتها هستند، اعلام می کند که تورم به صفر رسیده است! تورمی که حتی ریاست بانک مرکزی آن را 16 درصد اعلام می کند. چطور ممکن است وقتی مردم خودشان از نزدیک افزایش قیمت ها را لمس کرده اند، آقای روحانی یا مرکز آمار ایران چنین ادعایی کنند؛ حتی اگر خدای نکرده اکثر مردم را بی سواد هم فرض کنیم، نمی توان انتظار داشت که این حرف را باور کنند؛ مگر نه اینکه همین بی سوادها هم بلأخره باید پول آب و نانشان را بپردازند و اگر کارمند دولت باشند، نرسیده به آخر ماه هشتشان گروی نه شان است و کارمند هم که نباشند چه بسا از همان اول ماه این اتفاق بیفتد.

و جای شگفتی بیشتر و بسی گلایه است که در این اوضاع، چرا در حالی که حقوق کارمندان دولت بناست حدود 14 درصد افزایش یابد -که متناسب با نرخ تورم نیست-، دولت تدبیر و امید بخشنامه افزایش 25 تا 35 درصدی فوق‌العاده شغل کارمندان ستادی وزارتخانه‌ها و دستگاههای اجرایی اش را صادر می کند و در مقابل اعتراض نمایندگان مجلس هم واکنش نشان می دهد! 

کاش دولتمردان دولت تدبیر و امید به فکر افزایش امید در زندگی اقشار کم درآمد هم باشند و کاش از این به بعد مردم ما حواسشان را جمع کنند که دولتی که شعار عدالت ندهد شاید در برهه ای تدبیرش این باشد که حقوق کارمندان ستادی اش را افزایش دهد و به دیگر اقشار کاری نداشته باشد! کاش دولت اولین شعارش عمل بر اساس اسلام و آموزه های دینی باشد که تنها در این صورت می توان امیدوار بود که سطح معیشتی زندگی دولتمردان در حد مردم عادی جامعه و چه بسا کمتر باشد؛ هر چند در جامعه ی اسلامی هر دولتی با هر شعاری سر کار بیاید وظیفه ی اصلی اش همین است؛حال اینکه چگونه عمل کند و در مقابل صبر، سکوت و نجابت مردم یا حتی اعتراضات بجایشان چه عکس العملی نشان دهد، مسئله ی دیگری است.