امسال هم مانند سال گذشته، در اولین روز سال جدید شاهد ارسال پیامک تبریک سال نو با عنوان Rouhani، بودیم. پیامکی که با وجود حرف و حدیثهای زیادی که سال قبل به همراه داشت، باز هم تکرار شد. شاید این پیامک، اولین پیامک تبریکی است که علی رغم اینکه در سال گذشته منتقدان زیادی داشت،‌ باز هم تکرار شد. البته عده ای از مخاطبان نیز موافق آن بوده و دریافتش را به منزله ی احترام گذاشتن به خود تلقی کردند.

اگر با یک حساب سرانگشتی هزینه ی ارسال این پیامک ها را محاسبه کنیم شاید در حدود یک میلیارد تومان بشود - با این فرض که جمعیت ایران را 80 میلیون نفر در نظر بگیریم و اینکه نصف این جمعیت حتماً یک تلفن همراه دارند و همچنین بسیاری از ایشان نیز دو و یا سه سیم کارت و یا بیشتر دارند و اینکه این پیامک به تعدادی از شماره ها، دو یا سه بار ارسال می شود- حال سئوال اساسی این است که چرا در حالی که آقای رئیس جمهور از طریق رسانه ی ملی آغاز سال جدید را تبریک گفته اند و پیام تبریکشان بارها از صدا و سیما منتشر شده است، باز بر ارسال این پیامک اصرار می ورزند؟ به راستی چه ضرورتی را در این کار احساس می کنند؟! آیا اینکه مسئولی بدون خرج یک ریال هزینه ی شخصی و از طریق اپراتورهای مخابراتی به همه ی مردم کشور پیامک بفرستد، نشانه ی احترام گذاشتن او به مردم است؟ آیا آقای رئیس جمهور حال کسانی که مشکلات مالی مهمی در زندگی شان دارند، -مشکلاتی که گاهی از اوقات با مبلغی که به نظر ما بسیار اندک است حل می شود- را در هنگام خواندن این پیامک در نظر می گیرند؟ آیا با صرفه جویی در هزینه هایی از این قبیل، نمی توان گره هایی هر چند کوچک از زندگی بسیاری از هموطنان را باز کرد و شادی واقعی و پایدارتربی به آنان هدیه کرد؟ 

پرتقال

با هجمه ی تبلیغاتی درخصوص تأمین میوه ی شب عید، تقریباً همگان خیالشان راحت شده بود که شبِ عید در خانه میوه دارند؛ میوه ای که با قیمت مناسب خریداری خواهد شد. اما با دیدن پرتقال های مخصوص عید، نظرشان شاید در حد 180 درجه تغییر کرد. وقتی در یک کیلو پرتقال، تنها 3 یا 4 عدد پرتقال را می بینی، سئوال برایت ایجاد می شود که به راستی آیا مسئولین به فکر میوه ی شب عید مردم بودند؟! شاید هم منظور ایشان همان شبِ عید به معنای دقیق کلمه بوده است و اینکه بلأخره در شب اول فروردین هر ایرانی یک عدد پرتقالِ دو یا سه نفره را به تنهایی خواهد خورد؛‌ متأسفانه در برخی از موارد شاهد بودیم که وضعیت سیب های خوش رنگ و لعاب هم تعریف چندانی نداشت؛ سیب های به ظاهر یزرگ و شفاف با درونی خشک و پنبه مانند! 

با این اوصاف به نظر می رسید در سیاست های در نظر گرفته شده برای تنظیم بازار میوه های شب عید، درمورد پرتقال، تنظیم بازار بیشتر به نفع فروشندگان و دولت رقم خورد تا مردم. پرتقال های بزرگی که بسیاری از مردم با دیدن آن از خرید آن منصرف شده و عطایش را به لقایش بخشیدند. عده ای از مردم هم - درست یا غلط- صدایشان درآمده بود که: « پرتقال هایی که به دلیل بزرگی بیش از حد روی دست کشاورزان مانده و  با قیمت بسیار کم از آنها خریده شده را با این قیمت و به بهانه ی شب عید، به مردم می فروشند»؛ بماند که در بعضی از شهرها، پرتقال هابه قیمتی بیشتر از آنچه تصویب شده بود نیز فروخته شد.

کاش مسئولین برای تأمین لبخند رضایت مردم، هزینه های امثال پیامک را حذف کرده و میوه های بهتر و مناسبتری-از لحاظ قیمت و اندازه- در اختیار مردم قرار دهند.